بیماری قند یا همان دیابت در قرن دوازدهم میلادی توسط ابوعلی سینا توصیف شده و پس از آن در قرن هفدهم ترقیات بیولوژیکی (Biological) و بیوشیمیائی (Biochimical) و بالینی آن کشف شده، همچنین با کشف فهلینگ (Fehling) در سال ۱۸۴۸ روش پیدا کردن قند در ادرار مشخص گردید، که بعدا این تحقیقات کامل تر گردیده است. اما با توجه به اینکه بیماری قند از زمان های بسیار قدیم شناخته شده است، لیکن درمان کامل آن هنوز هم در غالب یک معماست. به گزارش مجله پزشکی دکتر سلام، جستجوی درمان بیماری قند یکی از طولانی ترین خواسته های آدمی بوده است.
تاریخچه این درمان شاید از ۳۵۰۰ سال قبل از میلاد آغاز شده است، ۱۵۰۰ سال قبل از میلاد در پاپیروس های (Papyros) مصری قدیمی ترین مدرک برای درمان بیماری قند به دست آمده است. این مدرک طبی را ژورژاپرس (Gorgapres) در سال ۱۸۷۲ در مصر بدست آورد تا اینکه در سال ۱۸۹۰ ترجمه کردند و از روی این نسخه ها و مدارک خطی چنین به نظر می رسد که اطبای قدیم مصر لااقل چهار نوع درمان قائل بوده اند که عبارتند از:
- رعایت رژیم غذایی
- استفاده از داروهای خوراکی
- استفاده از انسولین (Insulin)
- آموزش مراقبت از خود (Self care)
در سال ۱۷۹۶ اولین توجه درمان جهت دیابت (Diabet) از راه بکارگیری رژیم غذایی انجام گرفت که از آن سال تا سال ۱۹۲۲ مفیدترین وسیله درمانی بیماری قند، امساک و پرهیز و احتراز از مصرف مواد قندی به شمار می رفت، تا اینکه علم پیشرفت کرد و در سال ۱۹۲۲ اولین بار به واسطه بانتینگ (Banting) و بست (Best) انسولین از لوزالمعده (Pancreas) مجزا شد و جهت درمان بکار گرفته شد و بلافاصله از وخامت سریع و مرگ بیمار جلوگیری کرد.